Malawi, wat ben je indrukwekkend!

29 mei 2015 - Mzuzu, Malawi

Nog iedere dag ben ik vol verbazing. Van kleine tot grote dingen, van positief tot negatief, van bijzonder tot misschien wel heel gewoon.

Malawi, een land met vele gezichten. Een land dat ik in mijn hart gesloten heb, maar mij soms ook groot verdriet doet.

Malawi,  ook wel “the warm heart of Africa” genoemd. Een land vol liefdevolle mensen. Een ongevaarlijk land, een land zonder oorlog, een warm land. Maar wel de strijd om gelijkheid. Gelijkheid wat betreft geld, gelijkheid wat betreft man en vrouw.

Wat je ziet is vaak een glimlach, een lach, een blij gezicht, vrolijkheid, aan de andere kant wetende dat ze aan het eind van dit jaar weinig tot geen eten zullen hebben. Hoe bizar is dat. Niet voor te stellen. Maar die lach blijft. Ongelooflijk.

Kinderen die wanneer ze borstvoeding krijgen de volle aandacht krijgen maar daarna helaas vaak worden vergeten. Mede door de vaak grote gezinnen, of gewoon omdat ouders dat niet kennen, aandacht geven.

Verbazingwekkende en trieste casussen als ik het heb over gezondheidszorg. Lastige momenten voor een buitenstaander. Ziekenhuizen die gratis zorg leveren maar daarentegen bijna geen zorg willen/kunnen leveren door de drukte en/of gebrek aan medicatie of omdat ze gewoon even geen zin hebben om te werken (zo lijkt het althans).  Casussen die wij doorsturen vanuit ons health centre en die helaas niet worden opgepakt in het ziekenhuis (soms met fatale afloop). Waardoor de tranen mij soms in de ogen schieten.

Scholen die overvol zitten omdat er te veel kinderen zijn in vergelijking met leraren en klaslokalen, leraren die geen orde kunnen houden, kinderen die weigeren om naar school te gaan… waar moet je beginnen?

Maar ook andere, soms, kleine dingen die mij blijven verbazen.
Public transport, opmerkelijk hoe goed dat geregeld is. Maar elke keer weer een uitdaging om zoveel mogelijk mensen in één auto of busje te plaatsen. Elke keer weer verbaas ik me hierover en kan ik een lach van verbazing niet inhouden.
Automobilisten die een rijbewijs kunnen kopen in plaats van rijlessen te nemen waardoor ik soms wel eens denk, ga ik deze rit overleven (gelukkig zijn het vooral automaten hier, dus dat schakelen hoeven ze in ieder geval niet te doen)?
Auto’s waarvan je denkt dat ze klaar zijn voor de sloop maar nog rustig een aantal jaren meegaan, je krijgt bijna medelijden met de auto.

Maar ondanks dat is het land zelf echt prachtig. Met bergen, groot en klein, geweldige stukken natuur, ontzettend veel vogels en andere dieren. Elke keer kijk ik mijn ogen weer uit. Wakker worden tussen de bergen. Volleyballen op een veld tussen de bergen. Geweldig.

In de periode dat ik hier zit/zat is het begonnen als een groene oase door het regenseizoen en verandert het landschap nu in wat drogere stukken, gras dat opdroogt, door de vele zonuren. Maar ook dan nog net zo mooi.

Het begon met  lege velden, met net geplante maiszaden en tobacco, uitgegroeid tot velden vol met mais en tobacco. En zo langzamerhand verdwijnt het allemaal weer omdat het oogsten is begonnen. Waar ik in Nederland hier niet zo veel bij stil sta omdat het een ‘ver van mijn bed show’ is. Hier kom ik er dagelijks mee in aanraking. Tussen de maisvelden loop ik naar het volleybalveld, bij een rondje wandelen kom je tussen vele maisvelden door. Ieder huis is hier omringd door mais of tobacco. Sommigen hebben dit jaar een goede opbrengst, sommigen minder.

De inwoners die niet anders gewend zijn dan verre einden te wandelen, het maakt niet uit; berg op, berg af, vlakke stukken. Ze kunnen het allemaal. Ze hebben ook geen andere keuze. Een ander vervoermiddel hebben ze niet. En als je naar een ziekenhuis/health centre wilt of moet dan moet je wel wandelen. Soms wel 15 kilometer voordat ze op plek van bestemming zijn. Gewoon niet voor te stellen hoe dat moet zijn. Maar ze doen het wel!

Waar ik me ook over blijf verbazen is het begrip: tijd. Ik ken het spreekwoord: wij hebben het horloge, zij hebben de tijd. En echt waar, ongelooflijk hoe deze uitspraak steeds weer uitkomt.Een afspraak om 14 uur is niet om 14 uur, maar misschien een uurtje later. Niks bijzonders. Als we met ons netball team om 13 uur vertrekken, denk ik dat we rond 14:30-15:00 uur allemaal aanwezig zijn en ook daadwerkelijk kunnen gaan, me druk maken hierom? Heeft toch geen zin. Ik wacht wel. 
Hier kennen ze geen afspraak bij de dokter, ze komen gewoon op een tijd en wachten tot ze aan de beurt zijn. Wat soms betekent dat ze wel 4-6 uur moeten wachten. Maar niemand die een kik geeft. Als ik in Nederland soms eens uitloop met mijn spreekuur, waar ik het heb over 10 minuten, dan wordt er al geklaagd. Want ze moeten dit, ze moeten dat. Wij moeten van alles, hier hoeven ze niks.
Wanneer ik vraag aan een Malawiër hoelang ik over een bepaalde wandeling zal doen is het antwoord steevast 10 minuten. Een gegeven waar je gewoon niks mee kan, want het inschatten van tijd kunnen ze niet. Een wandeling van 10 minuten kan zo een uur zijn.

Maar al met al; een geweldig land, onwijs lieve mensen, sterke mensen, vriendelijke mensen, een ‘peaceful’ land, geweldige natuur. Maar het blijft een ontwikkelingsland, een land dat moet groeien met vallen en opstaan.

2 Reacties

  1. Maartje:
    29 mei 2015
    Wat zal het inderdaad ongelooflijk veel verschillende indrukken bij je achterlaten, wat prachtig toch dat je t land en haar mensen op zo'n mooie manier leert kennen, heel bijzonder! Ben benieuwd of je hier terug in NL nou straks dubbel zoveel uitloop hebt tijdens je spreekuren of juist extra strak op tijd loopt Zet m op je laatste weken daar!!
  2. Els:
    1 juni 2015
    Leuk Sanne,
    Leuk om de namen van jezelf broer en zus te hebben mogen doorgeven .
    Geweldig land met super lieve mensen had ik wel verwacht, maar je schrijft ook peaceful land: dit verrast me maar zeker fijn om te horen.
    Blijft bijzonder de verhalen.
    Geniet er nog maar even lekker van. Terug is straks alles weer op tijd pff haha.
    Xxx